Ona czekała

Chyba pora się już poddać. Nie ma dla niej już nadziei, z każdą chwilą więdnie w oczach. A mimo to czuję, że muszę tu z nią siedzieć. Nie odzywamy się do siebie, a właśnie słów z jej strony wyczekuję. Tyle, że ona nie odzywa się do nikogo.

Nie wiem co jest z nią nie tak. Przecież jest taka piękna. Jednak jeżeli nie wskrzesi z siebie niczego. Nie odda choćby części siebie światu, umrze. Być może zapomniana. Bo kto poza mną będzie o niej pamiętał? I ja kiedyś odejdę. I właśnie wtedy nadejdzie kres dla niej.

Czuję jak łzy sączą się z moich oczu, spływają kaskadami po moich policzkach. Woda... Woda, która niesie życie. Tymczasem ja mam przed sobą jedynie śmierć.

Delikatnie muskam ją palcami.

-Powiedz coś, mała

Szepczę. Tylko na tyle mnie już stać.

-Moja mała Różyczko, zrób to dla mnie. Proszę.

Tymczasem ona wciąż pozostaje nie wzruszona.

Gdy kolejny płatek powoli opada, tłumię szloch i krzyk. Nie ma już nadziei. Nie we mnie. Ja jej już nie uratuję.

^

Ne do końca wiem co to właściwie jest, poza tym, że pod względem długości to drabble ;) Ta krótka rozmowa, tak jakoś zrodziła się w mojej głowie. 

Zastanawiam się nad rozwinięciem tego wątku. Wyjaśnieniem czegokolwiek, bo domyślam się, że te wypociny nie są zbyt zrozumiałe. Może biedna Róża doczeka się ratunku? A ona jest chyba inspirowana tą z "Małęgo księcia". Na ile? Sama nie wiem. W każdym razie bardziej jako idea, niż postać. A może odwrotnie? 

No, ale mam nadzieję, że mimo wszystko ktoś przez to przebrnął.